Kisapmata

Sa bawat paghinga ng isang inakay,
Maninipis na pakpak, ikinakampay;
‘Di nagtagal mga bagwis ay lumabay:
Umimbulog siya, sa hangi’y sumabay.
















Sa bawat pagpatak ng ulang tikatik,
Batong matigas, lumalambot nang pilit.
Bagama’t tagaktak ay waring tilamsik –
Sa kalaunan, bato’y nagiging putik.

Sa bawat paghakbang nitong manlalakbay
Sa disyertong malawak, nakakasilaw,
Binabata ang alab ng haring araw
Hanggang makatuntong sa lupaing pakay.

Sa bawat pag-ihip ng hanging amihan,
Dahong lanta’y nalalaglag nang tuluyan;
Lumulusong nang pahilig sa damuhan
At humihimlay sa itim na higaan.

Sa bawat pagtulo ng pawis ng dukhang
Magsasaka sa lupa ng araruhan,
Umuusbong mga uhay na luntian
At sumasagana hanggang sa anihan.

Sa bawat sandali buhat nang isilang
Ang sanggol na hindi pa nagkakamuwang,
Unti-unting lumalago ang isipan
Hanggang maging malaya’t makabuluhan.

Sa bawat kisapmata ay umiinog
Ang sangkalupaang ginagalawan mo;
Kasabay nito’y may mga pagbabagong
Bahagi ng tadhanang Kanyang plinano.