Masdan Mo ang Daigdig, Masdan Mo ang Bukas

Masdan mo ang daigdig na liyag
Na noon ay lubos na marilag;
Masdan mo ang kanyang hinaharap
Na nagiging mapanglaw, masaklap.

Mga kabunduka’t kagubatan
Na dati’y likas sa kayamanan,
Ngayon ay tila isang larawan
Ng pagtitiis at kahirapan.

Karagata’y malalim at bughaw,
Mga ilog at lawa’y kaylinaw,
Biyaya’t tulong sa atiy alay;
Subali’t ngayon ay namamatay.

Mga punong kay-inam akyatin
At dulot nila’y sariwang hangin
Ay bihira na sa ‘ting paningin
Dahil sa lupit na naaangkin.

Saganang hayop na gumagapang,
At mga ibong nagliliparan,
Maraming isdang naglalanguyan;
Nguni’t ngayon sila’y napaparam.

Maganda’t kulay asul na langit
Ay malapit nang magkulay putik;
Sinag ng araw’y lubhang mainit
At naghahasik ng hapdi’t sakit.

Populasyo’y sadyang humihigit
At sa pag-unlad ito’y balakid;
Dumi’y nagkalat sa himpapawid
At kamandag ang inihahatid.

Sa mundo’y hindi ginugunita
Pag-ibig sa kilos, puso’t diwa;
Kabutihan sa kapwa’y kupas na,
Ang namumuo’y galit at luha.

Maraming krimen ang nagaganap,
Lahat ng gulo ay nalalasap,
Kapayapaa’y ‘di na mayakap,
Pag-asa ay nagiging mailap.

Masdan mo ang daigdig na lalang
Ng Poong sa ati’y humihirang;
Tanawin mo ang kinabukasang
Ang gumigiba’y ikaw rin naman.